Rozmowy przy kawie...

W ostatnim czasie miałyśmy przyjemność porozmawiać o trudach pracy i poświęceniu pielęgniarki specjalizującej się w opiece długoterminowej, na codzień pracującej na odziale opieki paliatywnej. Jest nam niezmiernie miło, że z chęcią i zaangażowaniem odpowiedziała na pytania.

Czy wybrany przez Panią kierunek rozwoju zawodowego, jakim jest opieka długoterminowa i paliatywna był wyborem z zamiłowania czy z rozsądku, w dobie starzejącego się społeczeństwa?

Pierwsze swoje poważne kroki w zawodzie pielęgniarki stawiałam w oddziale zakaźnym jednak mimo przekształceń jakie w ówczesnym okresie miały miejsce, przeniesiono mnie na oddział paliatywny. W tamtejszym momencie opieka paliatywna i długoterminowa nie była moją pasją i powołaniem. Jednak z upływem czasu i wdrożeniem się w specyfikę tego oddziału, zakiełkowało we mnie zaciekawienie i chęć zgłębiania wiedzy w tym kierunku. Z wielkim zaangażowaniem ukończyłam kurs opieki długoterminowej i pielęgniarstwa rodzinnego. Dziś mogą z całą pewnością powiedzieć, iż jest to moją pasją.

Proszę powiedzieć, czy praca na tak ciężkim pod względem nie tylko stanu chorych, ale również pracy, oddziale nie odbija się na życiu codziennym ?

Zdecydowanie tak. Charakter oddziałów paliatywnych uświadamia człowiekowi, iż życie jest kruche i bardzo szybko przemija. Zdaję sobie również sprawę, że problemów z pracy, człowiek nie powinien zanosić do domu. Jest to bardzo trudne, gdy widzi się w jakim cierpieniu ludzie umierają. Często swoim dzieciom uświadamiam, że trzeba się cieszyć chwilą, bo nie wiadomo co los szykuje dla nas. Uważam też, że zawód jakim jest pielęgniarstwo nie sprzyja życiu rodzinnemu, w szczególności praca w 12 godzinowych zmianach, praca w święta, w nocy.

Czy chorzy pacjenci często zwracają się do pielęgniarek o towarzyszenie im w ostatniej drodze?

Rzadko się to raczej zdarza, ponieważ chorzy u kresu swojego życia wolą spędzić te ostatnie chwile z rodziną i bliskimi. My umożliwiamy kontakt z chorym. Bliscy mogą przyjść o każdej porze dnia i nocy i czuwać nad chorym. Naszą rolą jest także ulżenie w cierpieniu; w skutek działania silnych środków przeciwbólowych, kontakt z osobą chorą jest utrudniony. 

Czy rodziny korzystają z wiedzy, jaką Pani posiada i chętnie wysłuchują informacji związanych z opieką nad chorym bądź potrzebami chorych?

Po 30 latach w zawodzie musze stwierdzić, iż bardzo różni są ludzie. Oczywiście są osoby, które dopytują i chcą pomóc swoim bliskim. Szukają porady w szczególności doboru środków do pielęgnacji ciała, przyjmowania posiłków, ułożenia chorego itp. Zawsze z szczerą chęcią nasz zespół pielęgniarski udziela wskazówek.  Ale także zdarzają się osoby, które boją się nawet złapać za dłoń chorego. Jest to smutne, ale prawdziwe. Staramy się w miarę możliwości rozmawiać z rodzinami pacjentów i mówić im jak ważną rolę pełnią w czasie pobytu chorego w szpitalu.

Czy podczas długoletniej pracy spotkała się Pani z przykrościami i miała myśli, że nie ma sensu się starać i ofiarowywać siebie innym?

W ostatnich latach zdarza się to bardzo często. Chorzy i ich rodziny są bardzo roszczeniowi. W szczególności wymagają wiele od nas – pielęgniarek, a zazwyczaj nic od siebie nie dają. Brak współpracy z rodziną jest bardzo zniechęcający i sprzyja wypaleniu zawodowemu. Ale zdarzają się również osoby miłe, życzliwe, które rekompensują te przykrości. Należy uświadomić rodziny, że zmęczona pielęgniarka to nie zła pielęgniarka i zawsze chętnie pomoże i doradzi. Stereotypy towarzyszące w ocenie pielęgniarek przez rodziny są często raniące. Należy jednak pracować według zasad, według sumienia i na pewno nigdy nie doświadczymy bezsensowności naszej pracy i wysiłku.

Maria